Tour du Turkiye, deel 7
Door: Jan van Beurden
Blijf op de hoogte en volg Jan
30 September 2015 | Turkije, Taşucu
Woensdag 23 september gaan we nog wel mee naar het begin van de excursie, nl. een wandeling naar de hemel en hel en een bezoek aan een druipsteengrot. Niet echt iets voor ons dus. Maar het begin van de wandeling naar de hemel en de hel (twee hele diepe kloven met heel veel traptreden) hebben we nog wel aanschouwd. ’s Middags vrij op de camping aan het strand. Ook donderdag 24 september nog heerlijk genoten op het strand en daarna hebben we ’s avonds het verblijf in Tasucu afgesloten met een Turks diner in het restaurant van de camping. En dat was heel best te pruimen.
Vrijdag 25 september gaan we op weg naar Konya in het binnenland. Ik blijf me verbazen. Konya heeft ruim 1 miljoen inwoners en is dus gewoon groter als Amsterdam. In het begin nog een mooie bergachtige route en daarna strakke wegen op een hoogvlakte naar de stad.
Zaterdag 26 september staan we eigenlijk al klaar voor de excursie naar de stad en het Mevlanaklooster van de Derwishen en daar staat ineens de buurman van twee campings terug voor de caravan. Jan kan het zijn dat dit jouw sleutels van de camper zijn? Wij heel verbaasd: hoe kom jij daar nu in godsnaam aan. Ja dat is de bos sleutels die wij al een aantal dagen kwijt zijn. Die lagen dus bij hun in het onderbroekenkastje van Sjoerdje, hun bergplaats voor hun eigen reservesleutel(s). Even relativerend kwamen we er al snel achter dat ik tijdens een onderonsje de sleutels bij hun op het tafeltje heb neergelegd toen Annet vroeg haar badpak snel aan te pakken omdat die zo nat was. Dat was nu precies het stukje van de legpuzzel dat we kwijt waren. Hillebrand heeft die sleutels als zijn reservesleutels beschouwd en die weer keurig opgeborgen in het onderbroekenkastje. Tot deze dag toen ze ineens twee paar reservesleutels bleken te hebben. Jullie zullen wel begrijpen dat het terugbinden een feestje was, maar ook binnen de groep. Jan, hoe komen jouw sleutels nu in Sjoerdje’s onderbroekenkastje en dan zo’n fraaie grijns erachteraan!! Dat zullen jullie ongetwijfeld wel herkennen.
Grote hilariteit dus alom. Maar wij waren dolgelukkig. Want dat levert toch een aanzienlijke hoeveelheid minder stress op dat kan ik je wel vertellen.
’s Middags hadden we vrij en konden door de stad banjeren. Er was geen winkel open in de bazar van de stad en we hebben ons een ongeluk gezocht naar een eetgelegenheid. Niet gevonden dus. Blijkt dat we achteraf steevast de verkeerde kant zijn opgestuurd. Toen hebben we ons zelf maar v erwend met een boterham vroeg in de avond, want we moesten om half zeven al weer klaar staan voor de bus naar het Derwishen dansen. Indrukwekkend hoe die lui zich zelf in trance brengen en blijven dansen en draaien. Hopelijk heb ik daar ook een paar leuke actiefoto’s van.
Zondag 27 september weer reisdag. Ditmaal nog verdere in oostelijke richting naar Sultanhani. Een route over de hoogvlakte met bevolking in veel lemen huisjes. Onderweg langs geweest bij Catal Höyük. Opgravingen van 8800 jaar geleden, dus 6800 jaar voor Christus. De oudste opgravingen die er in Turkiye zijn te vinden. Indrukwekkend.
Maandag 28 september ‘s ochtends ontbijt op de camping aangeboden door de campingeigenaar. Een soort gebakken pannenkoeken met honing of kaas. Daarna een bezoek aan één van de best bewaarde Kervanseray’s. Karavaanrustplaatsen uit het verleden. Ook weer een indrukwekkend bouwwerk met zelfs een moskee binnen de halve meter dikke muren. Daarna rijden we die dag nog door naar Ortahisar in Cappadokya. Ik volg maar weer gelijk de Turkse schrijfwijze. Bij ons is dat beter bekend als Cappadocië. Toen ik dit zag was mijn eerste reactie Jezus mina wat is dit mooi!!!!! Met onderweg nog een rustplaats in Ihlara. Dat hebben we ook geweten. De parkeerplaats lag beneden aan een helling. Naar beneden geen enkel probleem, gewoon laten zakken. Maar toen we weg wilden op de parkeerplaats gedachtenloos van zijn één in zijn twee. Tot het bochtje van de helling en toen was ik dus gewoon te laat. Een stijgingspercentage ineens van ongeveer 15% trok de camper niet in zijn tweede versnelling. Dus rem en handrem erop en opnieuw starten om met de hellingproef in zijn één op te trekken. Tot twee keer toe niet willen hé. Dan breekt het angstzweet je uit want dan moet je hem terug laten zakken (in een bochtje) en een nieuw aanloopje nemen. Op goed geluk maar gedaan want ik wist echt niet meer of en wat er nu eventueel achter ons stond. Gelukkig niets zo bleek.
Dinsdag 29 september ´s ochtends vroeg een bonk op de camper, kom naar buiten en neem je camera mee. De luchtballonnen waren in de lucht en dreven voorbij de camping. Wat een imponerend gezicht was dat. Er werden er maar liefst 80 geteld. Na te zijn bekomen van die opwinding een dagexcursie in de omgeving van de camping met een aantal foto en souvenirstops en daarna naar de ondergrondse stad Derinkuyu. Met trappen en sluipdoorgangetjes tot verdieping -9. Geadviseerd wordt dat mensen met long en hartproblemen beter op het terras kunnen wachten tot de rest weer terug is. Ik dus niet met mijn eigenwijze kop. Dus meegegaan naar beneden. Helemaal geen probleem maar toen naar boven. Halverwege al die trappen en dat gebukt lopen door de nauwe gangetjes had ik het echt gehad en heb ik een kwartier bij zitten komen in een wat grotere ruimte onder de grond. De rest ging wel weer maar ik schijn behoorlijk grauw boven gekomen te zijn. Doe ik dus nooit maar dan ook nooit meer.
Vandaag 30 september stond onze vaart met de luchtballonnen op het programma. Na het ontbijt nog in het donker naar de ballonnen. Die werden al opgeblazen. Na een kwartier kwam de deceptie. Er komt teveel wind, de ballonnen worden weer leeg getrokken en de vlucht gaat niet door. Dat was een teleurstelling nou dat wil je niet weten. Cappadokya in combinatie met de ballonvaart zou in feite één van de hoogtepunten van de Turkiyereis zijn.
De rest van de dag maar wat bijgeslapen want de wekker ging uiteindelijk al om 4 uur ´s nachts en foto´s in de omgeving gemaakt en ons gedeisd gehouden. Als het goed komt gaan we één van de volgende dagen toch nog ballonvaren. Dus daar hopen we nu maar op. Maar dat wordt afwachten. Het is niet anders. We zijn hier uiteindelijk toch nog tot zaterdag 3 oktober. Maar zeker de laatste vijf dagen bewegen we ons op zo´n rond 400 km van de Syrische grens en we merken nergens iets van. Dat is maar goed ook want anders komt dat oorlogsgedoe toch een beetje te dichtbij. Jullie horen wel hoe dit af gaat lopen. Groetjes van Annet en mij.
Vrijdag 25 september gaan we op weg naar Konya in het binnenland. Ik blijf me verbazen. Konya heeft ruim 1 miljoen inwoners en is dus gewoon groter als Amsterdam. In het begin nog een mooie bergachtige route en daarna strakke wegen op een hoogvlakte naar de stad.
Zaterdag 26 september staan we eigenlijk al klaar voor de excursie naar de stad en het Mevlanaklooster van de Derwishen en daar staat ineens de buurman van twee campings terug voor de caravan. Jan kan het zijn dat dit jouw sleutels van de camper zijn? Wij heel verbaasd: hoe kom jij daar nu in godsnaam aan. Ja dat is de bos sleutels die wij al een aantal dagen kwijt zijn. Die lagen dus bij hun in het onderbroekenkastje van Sjoerdje, hun bergplaats voor hun eigen reservesleutel(s). Even relativerend kwamen we er al snel achter dat ik tijdens een onderonsje de sleutels bij hun op het tafeltje heb neergelegd toen Annet vroeg haar badpak snel aan te pakken omdat die zo nat was. Dat was nu precies het stukje van de legpuzzel dat we kwijt waren. Hillebrand heeft die sleutels als zijn reservesleutels beschouwd en die weer keurig opgeborgen in het onderbroekenkastje. Tot deze dag toen ze ineens twee paar reservesleutels bleken te hebben. Jullie zullen wel begrijpen dat het terugbinden een feestje was, maar ook binnen de groep. Jan, hoe komen jouw sleutels nu in Sjoerdje’s onderbroekenkastje en dan zo’n fraaie grijns erachteraan!! Dat zullen jullie ongetwijfeld wel herkennen.
Grote hilariteit dus alom. Maar wij waren dolgelukkig. Want dat levert toch een aanzienlijke hoeveelheid minder stress op dat kan ik je wel vertellen.
’s Middags hadden we vrij en konden door de stad banjeren. Er was geen winkel open in de bazar van de stad en we hebben ons een ongeluk gezocht naar een eetgelegenheid. Niet gevonden dus. Blijkt dat we achteraf steevast de verkeerde kant zijn opgestuurd. Toen hebben we ons zelf maar v erwend met een boterham vroeg in de avond, want we moesten om half zeven al weer klaar staan voor de bus naar het Derwishen dansen. Indrukwekkend hoe die lui zich zelf in trance brengen en blijven dansen en draaien. Hopelijk heb ik daar ook een paar leuke actiefoto’s van.
Zondag 27 september weer reisdag. Ditmaal nog verdere in oostelijke richting naar Sultanhani. Een route over de hoogvlakte met bevolking in veel lemen huisjes. Onderweg langs geweest bij Catal Höyük. Opgravingen van 8800 jaar geleden, dus 6800 jaar voor Christus. De oudste opgravingen die er in Turkiye zijn te vinden. Indrukwekkend.
Maandag 28 september ‘s ochtends ontbijt op de camping aangeboden door de campingeigenaar. Een soort gebakken pannenkoeken met honing of kaas. Daarna een bezoek aan één van de best bewaarde Kervanseray’s. Karavaanrustplaatsen uit het verleden. Ook weer een indrukwekkend bouwwerk met zelfs een moskee binnen de halve meter dikke muren. Daarna rijden we die dag nog door naar Ortahisar in Cappadokya. Ik volg maar weer gelijk de Turkse schrijfwijze. Bij ons is dat beter bekend als Cappadocië. Toen ik dit zag was mijn eerste reactie Jezus mina wat is dit mooi!!!!! Met onderweg nog een rustplaats in Ihlara. Dat hebben we ook geweten. De parkeerplaats lag beneden aan een helling. Naar beneden geen enkel probleem, gewoon laten zakken. Maar toen we weg wilden op de parkeerplaats gedachtenloos van zijn één in zijn twee. Tot het bochtje van de helling en toen was ik dus gewoon te laat. Een stijgingspercentage ineens van ongeveer 15% trok de camper niet in zijn tweede versnelling. Dus rem en handrem erop en opnieuw starten om met de hellingproef in zijn één op te trekken. Tot twee keer toe niet willen hé. Dan breekt het angstzweet je uit want dan moet je hem terug laten zakken (in een bochtje) en een nieuw aanloopje nemen. Op goed geluk maar gedaan want ik wist echt niet meer of en wat er nu eventueel achter ons stond. Gelukkig niets zo bleek.
Dinsdag 29 september ´s ochtends vroeg een bonk op de camper, kom naar buiten en neem je camera mee. De luchtballonnen waren in de lucht en dreven voorbij de camping. Wat een imponerend gezicht was dat. Er werden er maar liefst 80 geteld. Na te zijn bekomen van die opwinding een dagexcursie in de omgeving van de camping met een aantal foto en souvenirstops en daarna naar de ondergrondse stad Derinkuyu. Met trappen en sluipdoorgangetjes tot verdieping -9. Geadviseerd wordt dat mensen met long en hartproblemen beter op het terras kunnen wachten tot de rest weer terug is. Ik dus niet met mijn eigenwijze kop. Dus meegegaan naar beneden. Helemaal geen probleem maar toen naar boven. Halverwege al die trappen en dat gebukt lopen door de nauwe gangetjes had ik het echt gehad en heb ik een kwartier bij zitten komen in een wat grotere ruimte onder de grond. De rest ging wel weer maar ik schijn behoorlijk grauw boven gekomen te zijn. Doe ik dus nooit maar dan ook nooit meer.
Vandaag 30 september stond onze vaart met de luchtballonnen op het programma. Na het ontbijt nog in het donker naar de ballonnen. Die werden al opgeblazen. Na een kwartier kwam de deceptie. Er komt teveel wind, de ballonnen worden weer leeg getrokken en de vlucht gaat niet door. Dat was een teleurstelling nou dat wil je niet weten. Cappadokya in combinatie met de ballonvaart zou in feite één van de hoogtepunten van de Turkiyereis zijn.
De rest van de dag maar wat bijgeslapen want de wekker ging uiteindelijk al om 4 uur ´s nachts en foto´s in de omgeving gemaakt en ons gedeisd gehouden. Als het goed komt gaan we één van de volgende dagen toch nog ballonvaren. Dus daar hopen we nu maar op. Maar dat wordt afwachten. Het is niet anders. We zijn hier uiteindelijk toch nog tot zaterdag 3 oktober. Maar zeker de laatste vijf dagen bewegen we ons op zo´n rond 400 km van de Syrische grens en we merken nergens iets van. Dat is maar goed ook want anders komt dat oorlogsgedoe toch een beetje te dichtbij. Jullie horen wel hoe dit af gaat lopen. Groetjes van Annet en mij.
-
30 September 2015 - 16:02
Hans:
Hallo Annet en Jan
Mooie dingen weer mee gemaakt zo te lezen dat van de ballonvaart is wel heel jammer nog andere hoogtepunten om naar uit te kijken of zit het er al weer bijna op?
Zondag hopen we in Santiago de Compostella aan te komen en gaan dan op zoek naar jullie briefje
Geniet er lekker van Ingrid en Hans -
30 September 2015 - 17:04
Els:
Hallo Jan en Annet,
Leuk om dit verslag te lezen en een hilarisch moment over jullie sleutels. -
30 September 2015 - 17:05
Els:
Een stukje weggevallen.
Hier alles goed.
Groeten,
Els
-
30 September 2015 - 20:01
Dory :
Groetjes van ons.Wij de caravan opgeruimd en schoongemaakt,is hier nog goed weer.liefs en pas op jezelf -
30 September 2015 - 20:45
Rineke :
Hoi Jan en Annet,
Wat n mazzel dat jullie sleutels terug zijn! Idd heel wat minder stress. Kijk ajb uit dat jullie niet toch te dicht bij oorlogzone komen!
Hier is t allemaal redelijk goed! Heb nog veel plezier met elkaar.
Kus Hans en Rineke -
30 September 2015 - 21:19
Diane Van Eeden:
Bonjour Jan en Annet,
Mooie verslagen van jullie,hier ook nog steeds druk!!!Geniet nog even
lekker!!!!
Groetjes,
Toon en Diaan xxx -
02 Oktober 2015 - 07:05
Rob:
Hoi Jan en Annet,
Jullie genieten er echt van .Fijn voor jullie ik heb gisteren gelezen dat jullie nu wel met de luchtballon zijn gegaan.Dat lijkt majoor een hele belevenis. Maar Jan denk je even aan je gezond heid? Maar geniet jullie er maar van.Gr Rob
-
02 Oktober 2015 - 12:58
Henk En Aag:
Hi Jan en Annet....wat een heerlijk gevoel moet dat zijn geweest..de verloren sleutels weer terug! Wel een vreemde plaats, daar ga je ook niet 1 , 2 , 3 zoeken .. ;-)
Nou geniet nog verder van jullie reis ! doe geen gekke dingen !tja Jan je zal er van geleerd hebben ..
groetjes Henk en Aag -
02 Oktober 2015 - 14:59
Anna Dozy:
Leuk verhaal van die sleutels, leuk natuurlijk door de goede afloop.
Vooral dat bewuste kastje waar ze in lagen.
Verder een geweldig leuk verslag, hoor nog wel van de ballonvaart.
Ik ga niet mee, ik heb al moeite met het reuzenrad in Leiden nu 2 en 3 oktober.
Mooi uitzicht over de stad en naar de zee.
Maar echt aantrekkelijk viind ik het niet.
Zal aan jullie denken als ik naar de feesten ga.
groetjes Ann -
03 Oktober 2015 - 20:22
Leo En Emmy:
gelukkig de sleutels zijn er weer ,mooi verslag en een mooie ries, gr leo en emy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
