Tour du Turkiye, deel 8

1 oktober een mooie datum om weer een nieuw deel aan het logboek toe te voegen. Volgens het mededelingenbord van de reisbegeleiding gaan we om 6,10 uur een nieuwe poging wagen om de lucht in te gaan. De meeste busjes zijn bij het ontbijtpunt al vertrokken als wij aankomen. Ook horen we in de verte de aanjagers loeien. Een goed teken dus. Maar we gaan maar niet weg.
Uiteindelijk zien we er één, twee, drie opstijgen en gaat er onder de nog aanwezigen een gejuich op, want dat betekent dat het nu definitief doorgaat. En dan komt de chauffeur van het busje ons halen. Wat een feest was dat zeg. Schitterend in die ballon. Als je zo in eerste instantie naar die mand kijkt denk je ”nou dat wordt krap”. Maar het valt allemaal reusachtig mee. Iedereen heeft een plek aan de reling en kan volop mooie plaatjes schieten. Rineke waar haal jij nu dat spookverhaal vandaan van allemaal liggen bij de start. Er was niets te liggen en dat zou bovendien niet eens gekund hebben. We kregen alleen even wat instructies voor het geval het een harde landing zou worden. Dus moesten we allemaal op onze hurken gaan zitten en dat beviel Annet even niet zo goed maar verder ging alles staande de lucht in hoor. We zijn tot ongeveer 300/350 meter hoog geweest en dat is echt gaaf. Het enige nadeel was dat de zon niet echt doorbrak waardoor sommige fotos een wat wazige achtergrond hebben. Maar je kan ook niet alles tegelijk hebben toch. Uiteindelijk landde die kapitein, of zeg je schipper, gewoon achter op een aanhangwagentje wat door een 4x4 werd getrokken. De ballon was bij wijze van spreken al ingepakt voordat wij eruit waren. De rest van de dag hebben we bij geslapen, heerlijk genoten van deze schitterende ervaring.
’s Avonds nog naar een feestavond met diner in Avenos met veel traditionele dansen uit de streek en een heuse buikdanseres.
Vrijdag 2 oktober gaan we nog eens op ons gemak naar de weekmarkt in Avenos. Wat een groente en fruit hebben ze daar, gewoon op de grond op een kleedje, liggen. Als je ziet wat die Turken allemaal inkopen, hele grote porties. Zij gaan zich klaar maken voor de winter door veel in wekpotten te verwerken. Daarna nog wat verder gewinkeld en gegeten in Avenos en toen hebben we nog geprobeerd het Open Air Museum van Goreme te bezoeken. Maar het begon even te regenen als staartje van een klein beetje onweer dus hebben we dat toch maar weer laten zitten. Leuke fotos hadden we toch al snel even gemaakt voordat het begon te regenen.
Zaterdag 3 oktober was weer eens een reisdag. Ditmaal iets meer (200 km) naar het noorden, naar een plaatsje dat Bogazkale heet. We staan hier op een camperplaats achter een hotel/restaurant. Onderweg inkopen doen was een moeilijk verhaal. Dus in het restaurant maar weer eten. Dat is hier over het algemeen niet zo gek duur. 7 tot 10 Euro per persoon is meestal voldoende voor een goede maaltijd. Wijn erbij dan kom je op 15 Euro p.p.

Zondag 4 oktober is weer een culturele dag. Wij hebben die dag kennis gemaakt met de Hettitische beschaving. Een volk dat ver voor Christus regeerde over het huidige Turkiye en het noorden van Syrië en Irak. 1200 voor Christus verdwijnt de beschaving een plotse en snelle dood. De historici weten nog steeds niet waar dat aan te wijten is.
Maandag 5 oktober reizen we door naar Golbasi vlak onder Ankara. Dinsdag 6 oktober zijn we naar het Mausoleum met bijbehorend museum in Ankara geweest. Toch wel indrukwekkend wat deze man allemaal voor elkaar heeft gekregen in die tijd, vlak na de 1e wereldoorlog. Hij heeft echt alles en iedereen tot en met de Amerikanen toe het land uitgejaagd. Ik had ook nog nooit gehoord van zeeslagen bij Cannakale en de landoorlog die daarbij heeft gewoed. Was weer een eyeopener.
Woensdag 7 oktober gaan we weer verder naar Akcakoca een plaatsje aan de Zwarte zee. Wij hebben eigenlijk op onze reizen al wat zeeën gezien beseffen wij eigenlijk nu ook pas zelf. Hier was zelfs het strand zwart. Maar de volgende ochtend, dus donderdag 8 oktober, moesten we door naar Selimpasa zo’n 25 km buiten Istanbul. Dat was hilarisch toen we van de camping af moesten. Twee opritten. Een lage door het gras naar een vloer met grote gladde tegels (misschien wel van marmer). Of de uitgang via welke we binnen waren gekomen. Een steilere met een half harde bodem. De andere helft was losse steen en aarde. Kan je je voorstellen hoe dat gaat als het ’s nachts geregend heeft en de helft van de campers al in een plas water staat. Aan beide kanten lukte het diverse chauffeurs dus niet om alleen boven te komen. Ondergetekende hoorde daar ook bij, hoor. Ik had gekozen voor de lage over gras. Maar met nog een halve meter te gaan was de koek op en moest ik het laatste stukkie naar boven worden getrokken. Uiteindelijk waren we ’s ochtend om half elf allemaal vetrokken en dus op weg naar Istanbul/Selimpasa.
Vrijdag 9 oktober was de eerste dag dat we Istanbul bezochten. I.v.m. het vrijdaggebed was een deel van het programma omgegooid. ’s Ochtends in een orthodoxe kerk geweest en de oude Griekse en Joodse wijken gezien. Tot mijn verbazing liepen we toen ’s middags ineens door een menigte die voor de moskee aan het bidden was of wachtte op hetgeen de Imam ging vertellen. Druk en nog eens druk. Het was wel een orthodoxe moslimbeweging in een wijk, genaamd Eyup (met een aparte grafheuvel). Maar ook de vrouwen lieten zich hier niet onbetuigd. Zij waren ook massaal aanwezig in speciaal daarvoor ingerichte ruimten. Ik persoonlijk vond het eigenlijk best wel genant om daar zo met hoed en fototoestel doorheen te wandelen en niemand maar dan ook niemand die daar eigenlijk vreemd van opkeek. Dat was wel een hele aparte belevenis. En toen wij gingen lunchen op de 1e etage van een restaurant aan het plein van de moskee gingen zij in gebed. Dat was wat mij betreft een slechte timing van degene die de reis in elkaar had gezet en/of de boel had omgegooid. Maar goed. Daarna hebben we nog een boottochtje gemaakt over de Bosporus met veel te bekijken aan beide zijden van deze zeestraat. Toen we ’s avonds terugreden naar de camping keken we onze ogen uit op de ringwegen. Druk, druk en nog eens extra-druk. Tweeenhalf uur voor pakweg 25 km snelweg. Iedereen heeft hier zijn eigen verkeersregels. Stoplichten zijn eigenlijk adviezen. Bij rood krijg je dus het advies om te stoppen. Hier rijden ze gewoon door. En niet een hoor maar gewoon met tien tegelijk. De rest stopt toch wel. Oversteken zou dus gewoon niet kunnen. Maar hier in Istanbul doen de Turken het toch. Ze gaan gewoon, nou ja zeg maar met ware doodsverachting, tussen de files in staan op de strepen als afscheiding van de diverse rijbanen, waar de automobilisten zich dus ook niets van aantrekken. Verdringingsvlakken voor wegscheidingen zijn er juist om lekker snel bij het punt van de afscheiding te komen en niet om netjes op tijd te ritsen en je beurt af te wachten. Dat was ’s ochtends eigenlijk ook al zo alleen zagen we het toen niet zo goed omdat het nog schemerde. En daar hebben wij op de heenreis naar het plaatsje ook nog tussen gereden!! Maar als je zelf rijdt is het toch weer even anders. En alles en iedereen accepteert ook alles van een ander in het verkeer. Er wordt niet gescholden of gevloekt of wat dan ook. Het blijft gewoon allemaal een beetje rijden en alles lost zichzelf op. Nou dat is toch even wat anders dan de ringweg rond Rotterdam. Ik snap nu eigenlijk niet meer zo goed waarom iedereen daar zo moeilijk (over) doet. Als je dit zo leest dan denk je toch dat er heel wat schade-auto’s rondrijden. Dat dachten wij dus ook en zijn daar op gaan letten. Bijna geen enkele auto heeft schadeplekken. Heel apart zeker als je dat vergelijkt met Parijs.
De tweede dag met als hoogtepunten de Blauwe Moskee, het Hagia Sofia museum en het Topkapipaleis hebben we aan ons voorbij moeten laten gaan. Annet was helemaal kapot van de eerste dag en kon bijna niet meer op haar benen staan en ik was deze dag aan de beurt voor de race… Dus ook fysiek niet in staat om nog mee te gaan de stad in en zeker niet om 2 keer 2,5 uur in de bus te zitten. Maar ja de natuur laat zich toch niet dwingen.
Zondag 11 oktober hebben we nog een vrije dag die we ook echt rustend hebben doorgebracht. De race… was nog niet echt over en Annet had ook nog veel fysieke klachten. Dit zeker ook met het vooruitzicht dat we de komende dagen echt veel moeten rijden door Griekenland om op tijd bij de boot te zijn.
Via de tamtam (geen TV en geen internet meer) hebben we inmiddels vernomen van de bomaanslag in het centrum van Ankara met heel veel doden. Afschuwelijk, zeker met in het achterhoofd dat we daar enkele dagen geleden nog hebben gewandeld. Vanochtend onweer met een hoosbui maar gelukkig is de was gisteren gedaan en die was vanochtend droog. Dus bij de eerste druppels snel het bed uit om de was veilig te stellen. Het leven van een camperaar gaat niet over rozen, zoals jullie na dit alles zullen begrijpen.
Als jullie dit via de mail krijgen zijn wij alweer in Griekenland aangekomen want eerder hebben we geen gelegenheid meer om iets op de website te plaatsen. Dus vandaar enige vertraging in de verslaglegging. Maar ondanks dat toch de groeten aan iedereen.